Candida albicans zijn saprofytische diploïde schimmels die vaak voorkomen in de microflora van lichaamsholten. Ze ontwikkelen zich zowel als gist als filamenteuze cellen en kunnen leiden tot genitale en orale infecties, vooral bij aangetaste immuunsystemen (immunocompromised). Als gevolg van hun vermogen om zich snel te vermenigvuldigen, is de schimmel uitgegroeid tot een van de belangrijkste oorzaken van ziekenhuisinfecties (HAI).
Candida albicans
Het wordt algemeen aangetroffen in de menselijke darm in kleine aantallen. De normale vorm van aanwezigheid is in de vorm van één eivormige gistcel. De schimmel groeit in precies dezelfde vorm wanneer hij wordt gekweekt in een laboratoriummedium. In normale toestand veroorzaakt hij geen problemen omdat de nuttige bacteriën in de darmen de parasieten gemakkelijk onder controle kunnen houden. In deze toestand is hij niet in staat om door de voeringen in het spijsverteringskanaal te dringen en maakt het lichaam geen antilichamen aan om de slapende populatie in bedwang te houden.
In bepaalde gevallen kan Candida albicans echter gaan klonteren, wat leidt tot de prototypische opportunistische ziekte, Candidiasis. De oorzaken zijn meestal niet-immunogeen zoals onder andere antibiotica, zwangerschap en diabetes of immunologisch waarbij het immuunsysteem niet in staat is om de proliferatie te stoppen. Tijdens deze periode kan de gist verschillende organen in het lichaam aantasten en verschillende gezondheidsproblemen veroorzaken.
Oorzaken
Een van de belangrijkste oorzaken van deze infecties is het gebruik van antibiotica die de fysiologische en mucosale flora aantasten, zowel schadelijke als nuttige bacteriën doden en de wanden van het spijsverteringskanaal aantasten. Steroïden en anticonceptiepillen zijn ook verantwoordelijk voor het katalyseren van deze uitbreiding. De humorale reactie van het lichaam op de overgroei is een immuunrespons die wordt uitgelokt door de macromoleculen die aanwezig zijn in extracellulaire vloeistoffen.
De glycoproteïne immunoglobulinen bestaan uit vijf groepen, IgA, IgD, IgE, IgG en IgM, die fungeren als effectormoleculen in de humorale respons op schimmelinfecties. IgG maakt ongeveer 75 procent uit van de totale immunoglobulinen uit het plasma van normale gezonde personen, terwijl de rest bestaat uit de overige 25%. Het IgA-antilichaam komt voor in zowel serum- als secretoire (sIgA) vormen.
IgG-antilichamen
De IgG-antistoffen worden gegenereerd door de plasmamembranen na isotypewisseling en zien eruit tijdens de rijping van de antilichaamreactie na herhaald contact met antigenen. IgG speelt vooral een rol in de secundaire immuunrespons omdat het vertraagd verschijnt en gekenmerkt wordt door een relatief hogere affiniteit en het vermogen om langer te bestaan. De antilichamen binden en omhullen de ziekteverwekkers, wat leidt tot hun immobilisatie en overname door fagocytische immuuncellen. Ze activeren ook de productie van immuunproteïnen in het lucifer-systeem die kunnen helpen bij het verwijderen van de ziekteverwekkers.
De humorale respons op Candida albicans kan worden geanalyseerd met enzym-immunoassays. Met behulp van IgA-, IgG- en IgM-tests kunnen antilichamen tegen de baarmoeder in menselijk serum worden opgespoord. Bij gezonde mensen zijn de antilichamen meestal in staat om de gistinfectie te beschermen tegen aantasting van andere lichaamsorganen. Bij immuungecompromitteerde patiënten kan de baarmoeder echter het bloed bereiken en Candidaemie veroorzaken. Inadequate en vertraagde behandeling van deze ziekte werd geïdentificeerd als een van de belangrijke oorzaken van verhoogde mortaliteit bij gehospitaliseerde patiënten. Het is dus uiterst belangrijk dat de juiste tests zo snel mogelijk worden uitgevoerd en dat er onmiddellijk een effectieve behandeling wordt gestart onder begeleiding van gespecialiseerde artsen.