Na jaren van regelmatig fietsen, bleef mijn menstruatie uit. Ik was op reis in het buitenland, terwijl mijn man thuis was, dus ik wist dat ik niet zwanger was. Het drong tot me door dat dit de poort naar de menopauze was, de eerste aanwijzing dat mijn fysieke klok afloopt. Eindelijk, na 40 dagen, stroomde mijn baarmoeder weer. Opluchting en verdriet vermengden zich bij mij.
Wat gebeurt er?
Het verdriet groeide uit het besef dat mijn stroom op het punt staat te stoppen. Fietst u nog steeds? Zit je midden in de menopauze? Wat is uw verband met een van die stroomstadia waarin u zich bevindt, of met het gebrek daaraan? Nadat ik in mijn adolescentie en vroege vrouwentijd mijn menstruatie vervloekte, en het zag als een gedoe en een last, heb ik me jarenlang vertrouwd gemaakt met mijn stroom. Ik leerde het te omarmen en er kracht uit te putten. Ik begon te genieten van haar geschenken van intuïtie, en haar uitnodiging om wat tijd te nemen om uit te rusten, te dromen, te creëren, in mijn hart te duiken, en gewoon te Zijn.
Een deel van de reis was voor mij het terugwinnen van verschillende namen voor de menstruatiecyclus. MoonTime, Moon Flow, of gewoon mijn Flow, zijn woorden die ik gebruik ter ere van dit verband tussen onze cycli als meisjes, en de cycli van de maan (beide 28,5 dagen lang). Als mijn fiets een Moon Flow is, dan wordt het stoppen ervan best Moon Pause genoemd! Aangezien de meesten van ons niet werden verwelkomd als vrouw zodra we volwassen werden, hebben we allemaal de kans om het einde van onze fietsjaren tegemoet te treden met zoveel bewustzijn als we kunnen opbrengen.
Maar hoe?
Hoe zou je je overgang eren, zoals die komt? Of als je Maan heeft gepauzeerd, hoe eer je dan de jaren die je hebt doorgebracht met fietsen? Als mijn Maan pauzeert, zal ik een ketting maken, waar ik bedeltjes aan wil laten bungelen die mijn dankbaarheid weergeven aan de energie van onze bloedbaan om leven te geven, en de sluier te openen naar de dikte van het Grote Mysterie. Ik verzamel deze bedeltjes, afzonderlijk, langs mijn paden, in voorbereiding op mijn Maanpauze.
Het begin van mijn eerste periode was een onbewuste actie, nauwelijks gezien, en zeker niet geëerd. De reis van het afscheid van mijn fietsjaren is precies het tegenovergestelde: een bewuste reis van erkenning en eerbied voor de heiligheid van mijn maantijd. Terwijl ik dit schrijf, fiets ik regelmatig. De geboorte vond plaats in de eigen tijd van mijn lichaam, niet de mijne. En zo wordt het aflopen van mijn cyclische klok, gedragen door haar eigen grote ritme. Leert me geduld en maakt me nederig, opnieuw, in zijn eigen wonder.