Waarom moeten vrouwen hun aanwezigheid op het werk eeuwig rechtvaardigen met het idee van 'deugdzaamheid'? Kan het een stilzwijgende erkenning zijn dat ze in werkelijkheid 'arm' zijn en dat, als een meisje het echt maakt, haar sekse een prachtige dienst is bewezen en ze dankbaar moeten zijn? Komen vrouwen niet in aanmerking voor een benoeming of promotie zonder onnodige vragen over hun waarde?
Eens kijken...
Misschien is zo'n rechtvaardiging belangrijk omdat zelfs de meisjes zelf lijken te hebben geaccepteerd dat alleen mannen bepaalde taken krijgen, vooral in de politiek. Dus als een vrouw überhaupt in aanmerking komt om hun schoenen te vervullen, moet er veel kabaal worden gemaakt om iedereen ervan te overtuigen dat de mannelijke 'criteria' niet zijn afgezwakt en dat ze ook niet zullen worden verlaagd als de 'gelukkige' vrouw het echt verdient om het stokje van de mannelijke autoriteit te dragen. Ongelooflijk genoeg wordt het voortdurend in verband brengen van vrouwen met de term 'verdienste' door niemand gezien als een grove belediging, vooral wanneer veel mannen worden benoemd of gekozen in de hoogste functies vanwege hun geslacht tijdens de alomtegenwoordige 'old boy'-netwerken.
Bij deze gelegenheden lijkt de kwestie van verdienste nooit enige betekenis te hebben. Maar vrouwen hebben het wel in zich om hun beeld van zichzelf te veranderen, vooral als ze het initiatief nemen. In de eerste decennia ging de gerenommeerde Britse Booker Prize voor de beste publicatie van het jaar bijvoorbeeld meestal naar mannen en stonden er voornamelijk mannelijke schrijvers op de shortlist. Weinig vrouwelijke schrijvers leken in staat om op die laatste lijst te staan. Men vond dat hun schrijven niet aan de standaard voldeed.
Let op
In 1991 stond er geen enkel meisje op de shortlist, kort daarna werd de Orange prijs exclusief voor vrouwen geïntroduceerd met een nog hoger prijzengeld dan Booker, wat een verontwaardigde discussie op gang bracht over de verdiensten en beweegredenen ervan. Het deed de gemoederen hoog oplaaien omdat vrouwen plotseling niet langer eeuwig hoefden te wachten op erkenning van hun capaciteiten door een virtuele mannenclub. Natuurlijk waren er de meest enorme noodkreten over vrouwen die 'speciaal bevoordeeld' werden, wat geen fantastisch idee was, en hoe niemand een prijs voor mannen zou willen.
Ja, niemand zou een prijs hebben gewild die alleen voor mannen was, want tot op dat moment werden alleen mannen erkend, ondanks dat de helft van de auteurs vrouw was. Het was dus de facto een prijs voor alleen mannelijke schrijvers, wat de mooie regels en voorschriften ook zeiden. Alle prijzen tot dan toe waren in het voordeel van mannen, zodat ze geen speciale steun nodig hadden om ze te krijgen. Dankzij de Orange prize die er nu is, erkent de Booker prize nu waardige schrijvers van elk geslacht, maar er was een andere prijs voor nodig om de oude anomalie en ongelijkheid in te zien.
Gelijkheid
Het idee van gelijke kansen heeft nog een lange weg te gaan voordat vrouwen echt gelijk zijn. Misschien hebben we een verandering van taal nodig om de diversiteit van talent en mensen te erkennen en te profiteren van dat significante verschil, in plaats van te verwachten dat alles voldoet aan de mannelijke norm. Als we allemaal zouden accepteren dat ieder mens anders is, maar gelijkwaardig, dan zouden we al halverwege zijn op weg naar een situatie waarin de gevarieerde werkplek (een werkplek die mannen, vrouwen, minderheden, mensen met een handicap of een alternatieve seksuele geaardheid waardeert, bijvoorbeeld) niet alleen cruciaal is voor persoonlijke, zakelijke en professionele expansie, maar wordt erkend als de norm.
Werk is een plek waar zowel vrouwen als mannen een sleutelrol spelen en onafhankelijk ontwikkeld worden, niet omdat 1 persoon dat in het bijzonder verdient, of vanwege een specifiek geslacht of kleur, maar omdat iedere man bekend staat als iemand met een vaardigheid of perspectief die noodzakelijk is voor de economische ontwikkeling van de eenheid. Echte diversiteit zou het kader worden waarbinnen iedereen kan bijdragen aan het geheel vanuit een rechtvaardig standpunt, met de mogelijkheid om zijn potentieel te ontwikkelen zonder angst of gunst. In deze omgeving zal verdienste niet langer van belang zijn omdat iedereen een volledig gewaardeerde waarde zou hebben en dus automatisch 'verdient' wat hij verdient.
Conclusie
Het zou ook erkend worden dat zowel vrouwen als mannen van cruciaal belang zijn om de gemeenschap die bediend wordt te weerspiegelen, omwille van het evenwicht en om rolmodellen te bieden. Elke werknemer, ongeacht ras of geslacht, zou dan de mogelijkheid hebben om echte gelijkheid van kansen te ervaren, die hen door niemand wordt gegund, maar die ze rechtvaardig hebben verdiend door hun eigen diverse capaciteiten, unieke bijdragen en het juiste harde werk.