Mijn inspiratie voor deze post kwam van een boek dat ik ongeveer vijf jaar geleden las, getiteld Nice Girls Don't Get The Corner Office 101, Unconscious Mistakes Women Make That Sabotage Their Careers van Lois P. Frankel, Ph.D.. Het boek is gemakkelijk te lezen en bevat een aantal wijze raadgevingen voor vrouwen die op zoek zijn naar een carrière. Mijn benadering van het onderwerp is echter iets anders dan die van de schrijfster.
Balansfactor
Of we nu moeder zijn of niet, als meisje hebben we nog steeds te maken met een wankel evenwicht als het gaat om de manier waarop we worden gezien op het werk of in het bedrijfsleven. Of we zijn te aardig en worden daarom gezien als zwak, of we zijn te openhartig en worden daarom gezien als overdreven agressief. Sommige vrouwen die als te agressief worden gezien, kunnen zelfs worden "gelabeld" met termen die ongepast zijn voor gedrukte of online media.
Mijn vrouwelijke lezers, jullie weten waar ik het over heb. Toch is het heel waardevol om te begrijpen hoe we worden gezien als werkende professionals. Ik kan uit ervaring zeggen dat het veel beter is om gezien te worden als "uitgesproken" dan als overdreven aardig of zwak. Voor mensen die mij persoonlijk kennen, ben ik van mening dat ik uiterst professioneel ben, dus als ik zeg "uitgesproken", bedoel ik niet dat ik een olifant in een porseleinkast ben.
Houd in gedachten
Ik heb het over ons vermogen om assertief, standvastig, competent en besluitvaardig te zijn, vooral als het gaat om het nemen van moeilijke beslissingen, en nog belangrijker, om te begrijpen waar we het over hebben! Een vrouw kan vrij snel haar geloofwaardigheid verliezen als ze wordt gezien als uitgesproken maar geen inhoud heeft. De mate van zekerheid die we uitstralen moet voortkomen uit een plaats van meesterschap of ervaring op ons werk- of zakelijk gebied.
We moeten het niveau van zekerheid hebben waarbij we niet bang zijn om onze gedachten naar voren te brengen, de status quo uit te dagen en tegelijkertijd nooit onze uniekheid als meisje uit het oog te verliezen. We zijn geen mannen, dus waarom zouden we ons op het werk als mannen gedragen? Een artikel dat verscheen in de Harvard Business Review, getiteld Women Rising: The Unseen Barriers1, gaat over vrouwen, leiderschap en de speciale uitdagingen waar vrouwen momenteel mee te maken hebben in het bedrijfsleven.
Vrouwen worden nog steeds gezien als verzorgers, maar wanneer ze de kans krijgen om vooruit te komen, assimileren veel vrouwen door zich net zo te gedragen als mannen, vooral in door mannen gedomineerde gebieden. Deze assimilatie draagt opnieuw bij tot de perceptie dat ze overdreven agressief zijn.
Houd rekening met
Aan de andere kant kunnen vrouwen die een minder "mannelijke" benadering gebruiken, worden gezien als te besluiteloos of psychologisch. Daarom moeten vrouwen een perfecte balans vinden om niet over het hoofd te worden gezien of negatief over te komen op het werk. Ironisch genoeg moeten mannen nu meer "emotioneel intelligent" gedrag aanleren en oefenen, omdat bewezen is dat competitieve leiderschapsstijlen contraproductief en niet zo effectief zijn. Werkende moeders staan voor een bijzonder moeilijke uitdaging omdat we voor altijd onder de loep kunnen worden genomen door een werkgever die nog vastzit in het verleden, toen vrouwen nog geen stemrecht hadden.
Voor innovatieve werkgevers, die hun prestaties evalueren op basis van specifiek gedrag dat blijkt uit uitstekende resultaten, kan dit een non-issue zijn. Jammer genoeg zien we echter dat meer bedrijven en vaak ook de persoon aan wie we rapporteren, subjectiviteit gebruiken in plaats van objectiviteit bij het beoordelen van ons niveau van bekwaamheid. Als werkende moeders zijn we niet op zoek naar een speciale behandeling, maar de waarheid is dat er een ondertoon kan zijn dat we dat wel zijn.
Wat gebeurt er?
Kunnen we signalen afgeven dat we een speciale behandeling verwachten? Hier zijn twee belangrijke voorbeelden die, hoe onbeduidend ze ook mogen zijn, invloed kunnen hebben op de manier waarop we op het werk worden gezien. Het eerste heeft te maken met onze moederlijke verantwoordelijkheden, die vaak samenvallen met onze professionele carrière, zoals het wegbrengen en ophalen van school. Nu ben ik een zelfstandige moeder met de flexibiliteit, maar niet noodzakelijkerwijs, om mijn schema om deze fases heen te werken.
Ik geniet echt van die autoritjes met mijn dochter. Maar er was een tijd dat ik niet "het voor het zeggen had" en mijn gevoelens over schoolreisjes waren vergelijkbaar met de keuze tussen een arm laten amputeren of op reis gaan naar Parijs. Wat zal mijn werkgever geloven? Zal de tijd die ik opneem, zelfs als dat is toegestaan, tegen me worden gebruikt als ik promotie kan maken? Als je deze ideeën nog nooit hebt gehad, dan moet je wel voor een van deze 21e-eeuwse bedrijven werken.
Je schuldig voelen omdat je je werk en privé in balans moet houden zou niet moeten gebeuren, maar toch gebeurt het. Niet zozeer vrije tijd, maar het gevoel dat je de voortgang van je carrière misloopt. Dit kan als negatief worden ervaren. Als je weet wat je waarde is en je werkgever je geen teken heeft gegeven dat hij je deelname niet op prijs stelt, dan moet je het van je afschudden. Het tweede voorbeeld heeft te maken met zwangerschap.
Eindnoot
Er zijn wetten om zwangere vrouwen te beschermen omdat dat zou moeten, maar zwangerschap is geen ziekte. Ik ben hier niet ongevoelig voor. Ik heb twee kinderen en heb in het verleden mijn baan opgezegd omdat een werkgever het weinige zwangerschapsverlof dat we krijgen niet respecteerde door me te vragen mijn drie maanden oude baby thuis te laten voor een zakelijke conferentie. Ik ben ter plekke opgestapt. Dit gezegd hebbende, zijn we, complicaties daargelaten, volledig in staat om onze taken efficiënt uit te voeren.
De mogelijke nadelige gevolgen waar we misschien geen rekening mee houden als we werken terwijl we zwanger zijn, is dat we een speciale behandeling verwachten. De waarheid is dat je misschien voor een bedrijf werkt waar bekwaamheid niet op prijs wordt gesteld, dus als je niet afwezig hoeft te zijn vanwege ochtendmisselijkheid, of als het nog steeds mogelijk is om je werk uit te voeren zolang jouw veiligheid en die van je ongeboren kind niet in gevaar is, werk en werk dan met dezelfde bekwaamheid als je zou doen als je niet zwanger was. Ja, de maatschappij heeft een subtiele manier om werkende moeders zich schuldig te laten voelen omdat ze hun carrière willen uitbreiden en tegelijkertijd gezonde gezinsrelaties willen onderhouden, maar meisjes hoeven niet toe te geven aan wat de maatschappij gelooft. Eigenlijk moeten we niemand toestaan invloed uit te oefenen op hoe we ons voelen. Wij zijn vrouwen met macht.