Op een huwelijksreceptie zei een meisje: "Ik heb een silhouet. Het is rond." En iedereen lachte. Toen ik thuiskwam, dacht ik na over die opmerking en opeens was het niet grappig meer, maar werd het een triest commentaar op hoe we onszelf zien. In de jaren negentig voegde Calvin Klein nog iets toe aan de paranoia over de lichaamsbouw van vrouwen door te stellen dat vrouwen boven de tien geen jeans moesten dragen.
Laten we beginnen
Wat vreselijk voor meisjes om zo'n tactloze opmerking te horen. Degenen die het comfort en de bewegingsvrijheid van jeans wilden, droegen ze niet graag in het openbaar uit angst te worden uitgelachen als ze groter waren dan maat tien. De maatschappij en de mensen uit de modewereld hebben heel wat uit te leggen. Ze hebben meisjes een verwrongen beeld gegeven van hoe hun lichaam eruit zou moeten zien.
De boodschap van de Barbiepop was dat de perfecte lichaamsvorm bestaat uit vrij grote borsten, een kleine taille, een platte buik en lange benen die tot haar oksels reiken. Mannen fantaseerden over het krijgen van een Barbie-pop als bedpartner en meisjes ontwikkelden eetstoornissen in de hoop zo'n begeerlijk figuur te krijgen dat mannen kwijlend aan hun voeten vielen.
Eén ding was duidelijk
Zelfs als een vrouw een prachtig lichaam had, geen grammetje vet had en het ideale gewicht had, zagen de meeste vrouwen zichzelf nog steeds als een vrouw die vijf of tien kilo moest afvallen. Het is gênant om toe te moeten geven dat meisjes vroeger toestonden dat mannen de huidige stijlen en kleuren dicteerden die elk seizoen werden gedragen. Dat deden ze door niets anders te maken, als er al extra stijlen en kleuren waren, waren die niet al te opwindend.
Ik herinner me dat selderij de kleur was die de ontwerpers besloten dat meisjes dit seizoen moesten dragen. Als ze in de mode wilden zijn, betekende dat dat ze dat seizoen geen andere kleur zouden dragen. De meeste vrouwen hadden niet het serieuze geld dat nodig is om alles in hun garderobe te vervangen.
Daarom kochten die meisjes dat jaar maar een paar selderijkleurige outfits en droegen ze die bij belangrijke gebeurtenissen. Als ze elke dag in de mode wilden zijn, zou dat betekenen dat ze hun kleding die niet deze misselijkmakende kleur groen had, weg moesten gooien.
Weet je dat nog?
Het is verbazingwekkend dat in het jaar dat selderij de kleur in de mode was, vrouwen zich, als ze er stijlvol uit wilden zien, lieten kleden als iets wat ze aan een salade zouden toevoegen. En natuurlijk werden handschoenen, hoeden en schoenen bijpassend geverfd. En dan waren er nog de mini-jurkjes. In die jaren waren de enige jurken die in winkels te zien waren, jurken die enkele centimeters boven de knie uitkwamen.
Vrouwen van in de zestig, zeventig en daarbuiten, die niet dom wilden lijken door jurken te dragen die tot hun navel kwamen, bleven massaal weg uit de winkels. Maar ik denk dat het ergste wat toen op de markt kwam de one-size-fits-all panty was. Het was een complete belediging voor alle lichaamscontouren. Stel je een vrouw voor die maat achttien draagt, waarbij de helft van haar buik over de tailleband van haar panty hangt en de andere helft van haar buik tegen het onderste deel van haar kruis aankomt terwijl ze worstelt om zich in deze one-size-fits-all panty te wurmen.
Eindnoot
Stelt u zich nu eens een vrouw voor die een maatje groter draagt en moeiteloos in de identieke one-size-fits-all panty stapt met nog genoeg stof over om een paar keer om haar buik te wikkelen. Later lieten ze deze one-size-fits-all panty in verschillende maten die pasten bij lengte en gewicht, maar ze verkondigden dat het een one-size-fits-all was.
Het ergste van deze hele situatie is dat meisjes, als lemmingen, altijd de trendleiders hebben gevolgd naar onflatteuze stijlen en kleuren per jaar, ongeacht hun lichaamsvorm en -kleur. Ze hebben ontwerpers hun begrip hiervan laten bepalen. Ze hebben zichzelf ongezonde eetgewoonten laten aanleren, eetstoornissen laten ontwikkelen en andermans idee van wat mooi is laten overnemen. Misschien zullen meisjes op een dag zelfverzekerd zijn en niet toestaan dat anderen hun perceptie van aantrekkelijkheid bepalen.