Geçen Pazar günü annemi tekerlekli sandalyesiyle kaldırım boyunca iterek sık sık çay içmeye gittiğimiz Starbucks'a götürüyordum. Yürüyebiliyor ama gidiş-dönüş yolu o kadar uzun değil. Yolda bebek arabasında yürümeye başlayan kızını iten genç bir annenin yanından geçtik. Hepimiz birbirimize gülümsedik. Yaşadığımız deneyimden bir süre sonra bu karşılaşmanın sembolizmini anladım.
Hadi anlayalım
Sanırım o da öyle yaptı. Joni Mitchell'ın dediği gibi bu bir çember oyunu. Yanından geçtiğimiz anne küçük kızına çok iyi bakıyor ve bir gün o kadın annesine bakabilir. Hayatın döngüsüyle ilgili bu fikirden sonra Robert Munsch'un Seni Sonsuza Kadar Seviyorum öyküsünü hatırladım. Kendisi her zaman en sevdiğim yazarlardan biri olmuştur. Love You Forever, Munsch'un hayatındaki çok üzücü bir dönemden gelen bir şarkı olarak başladı.
Bugün web sitesine girene kadar bunu bilmiyordum. Hikayeyi orada okuyabilirsiniz; çok ilgi çekici. Munsch'u 1989'da Belleville Ontario'da masallarını anlatırken dinlediğimizde, anlattığı masallardan biri de Seni Sonsuza Kadar Sev'di. Hikaye, oğlunu büyüten bir annenin, çok çok yaşlandığında oğlunun ona bakmasıyla ilgiliydi. Bu hikayeyi anlattığında tüm çocukların güldüğünü ve ebeveynlerin bağırdığını söyledi.
Aklınızda bulundurun
Okumamın üzerinden yıllar geçmesine rağmen, resimler zihnime kazındı. Beni derinden etkiliyor. Zaman döngüsü içinde ebeveynler çocuklara, bazen de çocuklar ebeveynlere bakar. Biz orta yaş kadınlarının çoğunun evlerinde bizimle birlikte yaşayan yaşlı ebeveynleri yok, ancak birçoğumuz uygulamalı sağlık uzmanlarıyız.
Bazı insanlar, genellikle eşleri, çocukları ve yaşlanan ebeveynleri de olan profesyonel bakıcılardır. Ebeveynlerimizle (ya da eşler ve çocuklar gibi diğer engelli aile üyeleriyle) birlikte olmak zor ve genellikle çok duygusal bir iştir çünkü psikolojik ve/veya bedensel kapasiteleri zaman içinde yavaş yavaş ya da bazen kanserde olduğu gibi hızlı bir şekilde azalır.
Unutmayın
Bu yeni rol, okul, iş, ebeveynlik, ilişki ve diğer özel yaşam gibi günlük görevlerimize ek olarak üstlenilir. Bu ekstra görev bir sevgi emeği, bir görev ya da her ikisinin bir kombinasyonu olarak üstlenilir. Başlangıçta bu ekstra sorumluluk çok fazla gibi görünmeyebilir, ancak zaman içinde yaşlanan ebeveynin talepleri giderek artar. Kendi bedenlerimiz, zihinlerimiz ve ruhlarımız üzerinde bir bedel ödememizi gerektirir.
Toplumumuz, daha önce orta yaştaki çocuklar için mevcut olan birçok sağlık hizmeti seçeneğini azalttı, ancak genel, kapsamlı bir destek sistemi (yaşlanan ebeveynin yanı sıra bakıcılar için de) toplumda ihtiyaç duyulan düzeyde mevcut değil. Bu da, sadece makul bir şekilde üstesinden gelebileceğimiz işleri üstlenerek ve kendimiz için biraz zaman ve daha da önemlisi enerji bırakarak kendi ihtiyaçlarımızı karşılama konusunda çok proaktif olmamız gerektiği anlamına geliyor. Çok güçlü ve net sınırlara ihtiyacımız var. Çünkü biz kendimiz yapmazsak bunu bizim için kim yapacak?