Dertig jaar geleden bezeerde een kind op een veld in de staat New York zijn duim toen hij met de bal geslagen werd. De coach, die ook zijn vader was, keek in het cijfer, kondigde aan dat het niet al te erg kon zijn, dus "wees sterk", en stuurde het kind terug in het spel.
Wat gebeurt er?
Even later, toen zijn duim een regenboog van kleuren kleurde en drie keer zo groot werd als normaal, rukte de moeder van het kind hem van het veld en bracht hem onder protest van zijn vader naar de eerste hulp. De dokter verklaarde dat de duim gebroken was. Toen hij die dag thuis hoorde dat de duim van zijn zoon gebroken was, zei de vader dat hij zich slecht voelde over zijn overhaaste beslissing. Hoewel deze scène twee jaar geleden plaatsvond, herhaalt het zich (mogelijk in een andere vorm) elk jaar. Ouders vegen de pijn van hun kinderen weg in een poging de tranen te bedwingen en het gejammer te onderdrukken.
We proberen niet opzettelijk gemeen te zijn. Laten we eerlijk zijn, het huilen van ons kind, als het veroorzaakt wordt door een verwonding, doet ons pijn. We willen niet dat onze kinderen pijn hebben of pijn voelen. We gaan misschien zelfs zo ver dat we denken: "Als ik deze pijn van haar of hem kon wegnemen...". Een kind dat ernstig ziek of gewond is, roept verdrietige emoties op en brengt ons tot de overtuiging dat het leven onrechtvaardig is. Het beeld van het zieke kind ligt buiten ons comfortbereik. Onze mentale beelden van kinderen draaien om roze gezichten, jongens en meisjes met verwaaid haar, spelend en lachend, genietend van het leven en de zon.
Feiten
Maar kinderen raken nu eenmaal gewond, soms zelfs ernstig, en het kan meer dan een pleister kosten om de boo-boo te laten verdwijnen. Als onze kinderen vallen terwijl ze leren lopen, van hun fiets vallen of uit een boom vallen waarin ze zijn geklommen, moeten we begrijpen hoe we met deze situatie moeten omgaan. Onze psychologische houding, woorden en lichamelijke handelingen bepalen mede de hoeveelheid pijn die kinderen voelen, de mate van hysterie die ze bereiken en hun psychologische associaties over het leven en pijn. Maar om onze kinderen adequaat te kunnen helpen in tijden van crisis en zowel fysieke als psychische pijn, moeten we analyseren wat pijn is, wat de oorzaken en soorten ervan zijn en wat de "remedies" zijn. Ouders zijn de eerste leraren van een kind in het leven.
Wij zijn ook de eerste leraren van ons kind over pijn. Pijn is een subjectieve sensatie. Wat voor de ene persoon of het ene kind pijnlijk is, is dat voor een ander misschien niet. De International Association for the Study of Pain definieert pijn als "een onaangename zintuiglijke en emotionele ervaring die gepaard gaat met werkelijke of potentiële weefselschade of die beschreven wordt in termen van dergelijke schade". Pijn is het signaal van het lichaam dat het pijn heeft of dat er iets niet in orde is.
Laten we het begrijpen
In wezen kan pijn dus nuttig zijn, maar het kan ons leven en het functioneren van ons lichaam ook verstoren. Soms kan het moeilijk zijn om de pijn van een kind te beoordelen, vooral bij baby's en jongere kinderen. De enige jurisdictie over de pijn van een kind is die van het geblesseerde kind; net zoals de enige autoriteit over de pijn van een volwassene de geblesseerde volwassene is. We kunnen de pijn niet voelen; we kunnen alleen zijn verbale en non-verbale signalen onderzoeken om de intensiteit die hij voelt te begrijpen. Dit moeten we in gedachten houden als we het letsel van ons kind gaan behandelen.
Wetenschappers en psychologen bestuderen pijn al eeuwenlang. In de zeventiende eeuw geloofde de filosoof René Descartes dat het lichaam en de geest gescheiden entiteiten waren, waardoor hij misvattingen over pijn creëerde door te stellen dat onze gedachten en gevoelens geen invloed hadden op de pijn. In recentere jaren geloofden onderzoekers en artsen niet dat baby's en kinderen extreme pijn konden voelen omdat ze neurologisch onvolgroeid waren en dat hun geroep en geschreeuw door angst werd veroorzaakt.
Wist je dat?
Terugkerende pijn is "pijn die wordt afgewisseld met pijnvrije perioden". Terugkerende pijn omvat migraine en spanningshoofdpijn, rugpijn en een aantal andere veelvoorkomende problemen. Bij kinderen kan terugkerende pijn gedurende een bepaalde periode ook wat wij "groeipijn" noemen omvatten. Vijf tot tien procent van de schoolgaande kinderen heeft last van terugkerende pijnen. Een pijn waar deze kinderen soms over klagen is hoofdpijn. De National Headache Foundation deelt deze aanhoudende kinderpijn in vijf groepen in: spanningstype, vasodilatatie of vasculair, inwendige tractie, ontsteking en neurogeen of epileptisch.
Spanningshoofdpijn bij je kind wordt volgens de Foundation "waarschijnlijk veroorzaakt door een slechte houding, zorgen, depressie of angst". Het wordt gekenmerkt door het aanspannen van de spieren, vooral die rond de keel. Vasodilatatie of vasculaire hoofdpijn wordt veroorzaakt door de verwijding en/of groei van de bloedvaten en slagaders in en rond de schedel. Deze zwelling creëert een druk in het hele voorhoofd, wat vaak leidt tot wat we kennen als migraine. Inwendige tractie, meestal geassocieerd met natuurlijke hoofdpijn (wat betekent dat het van binnenuit komt en niet door krachten van buitenaf, zoals een sterke geur of angst), duidt op het bestaan van een tumor, abces, infectie, zwelling of hematoom.
Wat moet je doen?
We moeten op een zorgzame en verstandige manier op de pijn reageren. Vraag op een schaal van één tot tien hoe erg het pijn doet. Vertel het kind wat er in zijn lichaam gebeurt. Zesjarigen bevinden zich in de onderzoekende leeftijd waarin ze graag ontdekken hoe dingen werken, inclusief het menselijk lichaam. Haal de encyclopedie tevoorschijn als het nodig is en lees hem samen. Dit schept niet alleen een band als jullie samen de hoofdpijn "oplossen", maar knuffel of houd het kind vast terwijl jullie onderzoek doen. Erken de pijn van je kind zonder het te ontkennen of af te zwakken. Laat zinnen als "Zo erg kan het niet zijn." achterwege. Vraag precies waar het pijn doet, zodat je een idee krijgt wat voor soort hoofdpijn het is.
Blijf bij je kind tijdens dit avontuur en geef hem hoop. Vertel hem dat het snel over zal gaan. Houd eerst en vooral je angst onder controle bij elke ervaring die pijnlijk is voor je kind. Als een kind merkt dat je bang bent, kan het bang worden, waardoor het letsel pijnlijker wordt dan het is. Maar stel dat je kind een verwonding heeft die ernstiger is dan spanningshoofdpijn. Wat kun je doen om haar te helpen de pijn onder controle te houden? Volgens Dr. Ronald Melzack in zijn boek The Puzzle of Pain is het mogelijk om je kind te leren "de pijn te beheersen". "De pijnimpuls kan worden geblokkeerd, verzwakt of onderbroken langs de paden naar de hersenen. Dit wordt bereikt door over het ledemaat, de vinger, enz. te wrijven, waardoor een poortmechanisme wordt geactiveerd en de ruggenmergcellen die de pijnboodschap naar de hersenen sturen, worden geremd.
Eindnoot
Een andere optie voor pijnbestrijding is het gebruik van endogene opioïden, waaronder de lichaamseigen endorfine. De hersenen, darmen en andere organen hebben opioïde receptoren die van nature werken om pijn te verminderen. Het immuunsysteem immobiliseert cellen die naar de schade reizen en de endorfinen vrijgeven. Om meer opioïden vrij te maken, kunnen medicijnen zoals morfine worden gebruikt. Minder krachtige medicijnen, zoals acetaminofen, ibuprofen en corticosteriodes (bijvoorbeeld hydrocortozone zalven) kunnen ook worden gebruikt voor sommige pijnklachten en verwondingen. Als je ervoor kiest om geen medicatie te gebruiken, kan hypnose de pijn verminderen door de ervaring van pijn te veranderen door gerichte concentratie om het bewustzijn te veranderen.
Psycholoog Dr. Ernest Hilgard van Stanford University deed een onderzoek door mensen te hypnotiseren en hen te vragen of een algemeen pijnlijk gevoel aan de arm pijnlijk was. Om je kind te hypnotiseren wil je geen horloge aan een ketting of een licentie van een therapeut. Zorg er gewoon voor dat hij zich zowel emotioneel als fysiek sterk concentreert op iets anders dan de pijn. Raak vooral niet in paniek als je kind pijn heeft. Het kind zal niet denken dat het beter wordt als jij je niet gedraagt alsof het beter wordt.
Geef je kind controle over de pijnbestrijdingsmechanismen die het zal gebruiken, of het nu diep ademhaalt, zich op iets anders concentreert, de pijn masseert, enz. Gebruik taal en ideeën die hoop aanmoedigen. En let goed op de non-verbale indicatoren die aangeven hoe het kind zich voelt. Een kind dat al langere tijd pijn lijdt, kan alles zeggen om zich bij zijn vriendjes te voegen en er weer "normaal" uit te zien. Kinderen raken gewond en hebben pijn. Dit maakt deel uit van de leer- en groeiervaringen, net zoals het deel uitmaakt van onze leerervaringen als ouders om te groeien door de pijn van onze kinderen. Blijf positief. En de volgende keer dat David met zijn been op de openhaardstenen ploft nadat hij het advies heeft gekregen om niet in huis te opereren, zeg dan niet "Dat krijg je ervan als je niet naar me luistert", maar haal het ijspak tevoorschijn en ga op de bank zitten om uit te leggen wat er met zijn lichaam is gebeurd. Pijn moet je niet zien als een straf, maar als een boodschap waar je naar moet luisteren. En de ergernis van het stoten tegen de haardstenen kan David misschien wel sneller leren dat rennen in huis geen fantastisch idee is dan alle andere woorden of lezingen die je kunt zeggen.