Geçenlerde "Hepimiz her şeye sahip olabilir miyiz?" başlıklı bir TED konuşması izledim. Anne-Marie Slaughter'ın The Atlantic'teki ilk makalesini okudum ve burada kadınlar için iş-yaşam dengesini sağlamanın neden hala zor olduğunu güzel bir şekilde tartışıyor. Çoğu kız, kariyerlerinin bir noktasında doğanın güçlü çağrısıyla, çocuklara veya ebeveynlere bakmak için eve geri dönmeye zorlanır.
Bildiğim iyi oldu
Onun durumunda, çocuklarıyla birlikte olmak için ABD Dışişleri Bakanlığı'ndaki ilk kadın Planlama Müdürü olarak işinden ayrılıyordu ve kendine "Beni kim istiyor?" diye sordu. Kendine özgü koşulları sıra dışı olabilir, ancak hikayesi pek çok kadına tanıdık geliyor. Bu kararından dolayı ona büyük hayranlık duyuyorum, ancak bu kararından dolayı büyük ölçüde diğer kızlardan olmak üzere çok sayıda eleştiri aldı. Şimdi evden çalışıyor ve çocuklarıyla geçirdiği değerli zamandan kazanıyor, bir yandan da makaleleri ve konuşmalarıyla kadınlar için eşitlik ve daha esnek çalışma koşulları için mücadele etmeye devam ediyor.
Hiç pişmanlık duymuyor. Kendi hikayemi düşündüğümde onun sorununu anlayabiliyorum. Birkaç yıl boyunca Güney Fransa'da küçük ve lüks bir otel olan kendi başarılı şirketimi işlettim. İşimi seviyordum ama iki çocuğum olunca her şey değişti. Çocuklar ve iş arasında sürekli gidip gelmenin üstesinden gelmekte zorlandım ve sonunda iş yükünü paylaşabileceğimiz eşimin at çiftliğinde ona katılmak için işi bıraktım. Düşündüm, ama sonra gerçek uyandırma çağrısı geçen yıl en küçük oğluma Lösemi teşhisi konduğunda geldi.
Gerçeklik kontrolü!
Ciddi bir gerçeklik kontrolü yapma zamanı! Oğlumun hastane yatağının yanında otururken durumumu gözden geçirmem gerekiyordu. Biri kritik bir hastalığı olan iki genç erkek çocuk annesiydim. Elli yaşıma yaklaşıyordum, formdan düşmüştüm, param yoktu ve ana dilimin neredeyse hiç konuşulmadığı kırsal Fransa'da yaşıyordum. Yaşadığım bölge ülkedeki en yüksek işsizlik oranına sahip ve başlıca iş meyve toplamak. Bu arada evden çıkamıyorum çünkü 5 yaşındaki çocuğuma kemik iliği nakli yapıldı.
Zorunluluk gerçekten de yeniliklerin anasıdır. Yirmi yıl önce küreksiz derede kalırdım, ama şimdi internet benim durumumdaki insanlara ve aslında dış dünyaya bağlı kalırken evde çalışma esnekliğine ihtiyaç duyan herkese çeşitli fırsatlar sundu. Artık Hindistan'daki kızlar bile köylerinden son derece kârlı çevrimiçi işler yürütebiliyorlar - bu sadece on yıl önce düşünülemezdi. Kendi başıma bir şeyler yapmaya çalışabilirdim, ancak tekerleği yeniden icat etmek değerli kaynakları ve zamanı alabilirdi.
Uzun bir arama motoru araştırmasından sonra, bana araçları sağlayan ve bir internet işi kurma konusunda bilmek istediklerimi öğreten bir internet satış ortaklığı topluluğu ile ilişki kuracak kadar şanslıydım. Önceden deneyimim olması gerekmiyordu ve başlamak için kendi ürünüm ya da fikrim olması da gerekmiyordu. Benim durumum için bu mükemmeldi. Kendi online şirketimi kurmak oyunun kurallarını değiştirdi. Bu bir "zenginlik hikayesi" ya da bir gecede gelen bir başarı hikayesi değil. R
Sonuç
Ya da çok sayıda tıbbi kriz, ev taşıma ve haftada iki kez hastaneye gitme arasında saygın bir kariyer ve kazanç akışı oluşturmanın bir yolunu bulan, olumsuz ihtimallerle karşı karşıya olan bir kişinin hikayesiydi - her şey bir ev bilgisayarından. Bu benim için bir kurtuluştu. Gelecek için gerçekten heyecanlıyım ve çevrimiçi bir şirketle önümde uzanan neredeyse sınırsız olasılıkları keşfediyorum. Özel bir beceri tabanı ve gelecekte her türlü diğer çevrimiçi şirket için yeniden kullanabileceğim bir sahne inşa ettim.