Geçen gün, gündelik hayatımdan kaçtım ve enerjimi yeniden toplamak amacıyla Montreal'de su kenarına sığındım. Muhteşem bir günün avantajını kullanarak, meditasyon rutinimin bir aracı olarak Saint Lawrence Nehri'nin uzun şeridi boyunca yürüdüm.
Aklınızda bulundurun
Yeni baharın tadını çıkaran kuşları gözlemlerken gözlerim oyun oynayan bir çocuk ve büyükannesine takıldı. Birlikte o bahar öğleden sonrasının tadını çıkarıyorlardı. Aralarında hiçbir bağ olmadan birlikte olmuşlardı. Birlikte yaşadıkları anın deneyimi buydu. Bir süre oturup bunları izledim ve aklımda tutmaya çalıştım ki bir an gözümün önüne geldi.
Her iki ruhun da birbirleriyle olan birlikteliğine bakmak ne kadar güzel bir manzaraydı. Masum çocuğun sadeliği, duyguları üzerindeki herhangi bir etkinin farkında olmadan, hayatın onu bekleyen engellerinin bir sonucu olarak ortaya çıkabilecekler. Sonra tam olarak aynı anda büyükanneye baktım. Kendisiyle tamamen barışıktı ve içindeki çocuğun yaşlılığına rağmen hala devam eden masumiyeti bunu anlamam için yeterli bir kanıttı.
Hadi anlayalım
İçimizdeki mutluluğun çağımız için hiçbir önemi yok. Benim için bu deneyim gerçekten çok etkileyiciydi! Normalde insanlarda var olan havayı görme yetisine sahip değilim; ancak dini şifa çalışmalarım sayesinde bunu hissedebiliyorum. Var olan bağlantı ve enerjilerin aktarımı çok açıktı. Zihnimde bir düşünce oluşana kadar bu deneyime baktım, gençlik ve yaşlılık arasındaki yaşam evreleri arasında insanoğlu olarak nerede yanlış yaptık? Büyürken neden masumiyetimizden vazgeçtik? Büyürken yaşadığımız maceralar ne kadar zorlu olursa olsun, bu alışkanlığı kendi hayatımız boyunca edinmiyoruz.
Görünen o ki, büyüme dönemimizde bir şekilde, bu hayattaki yolculuğumuzun önemli temelini ve neyle ilgili olduğunu fark edememişiz. Evet, tartışmasız; iyi ya da kötü tüm bu deneyimler için buradayız, dersler almak için, ancak içimizdeki çocuğu göz ardı etme ya da gizleme gerekliliği nereden geliyor. Ruhumuza dönmek için yaşlanmayı ve yeni yolculuğumuza hazırlanmayı beklemek zorunda değiliz. Bu aşamada hiçbir şeyin gerçekten önemli olmadığını varsaydıktan sonra çocuğu yeniden tanıtmak için neden bekleyelim? Şu anda hangi yaşta olursak olalım, içimizdeki o masum çocuğu ortaya çıkarmak ya da geri getirmek için asla geç değildir.
Meditasyon
Meditasyon kurslarımda, özellikle 6 ila 9 yaşları arasında, içimizdeki çocuğa aşina olmanın değerini öğretiyorum. Bence içimizdeki çocuğu zaman zaman çevremize getirmek bize bir süreliğine 'gevşeme' şansı veriyor ve bundan zarar gelmez! Ayrıca kendinizle ilgili pek çok şeyi tanımanız da son derece önemlidir. Hayatınızı bir çocuğun yaşayacağı gibi yaşamanızı önermiyorum, sadece gülmek istediğinizde ve yaşam yolculuğunuz boyunca taşıdığınız bazı ağırlıkları boşaltmak istediğinizde bunu ortaya çıkarın ve size biraz neşe getirin.
Çocuk ve büyükanne bana baktılar ve yüzlerinde bir sırıtma vardı ve bir şekilde çocuğun topu onlara katılmam için bir davet aracı olarak bana doğru geldi. Bunu yapma özgürlüğüne sahiptim ve tüm bu deneyimle harika bir eğlence yaşadım. İlk başta çok fazla konuşmadık, nasıl olsa kelimelerin bir önemi yok, sadece mutlu bir gülümsemeyle yolculuğun tadını çıkarın ve biraz masumca eğlenin. Bu deneyim, daha sonra yürüyüşüme devam ederken düşüncelerime birkaç soru ekledi.
Son not
Aklıma takılan önemli bir soru, neden tüm yoğun programlarımızdan, zorluklarımızdan, işimizden, günlük rutinimizden veya bizi gerçekte meşgul eden her şeyden küçük bir mola verip, hiçbir bağ olmadan biraz masumca eğlenmediğimizdi. Zevkin, birbirinin arkadaşlığından hoşlanan iki kişi arasında paylaşılabileceğini düşünüyorum. Bu, onların birbirlerini daha farklı bir düzeyde anlamalarını sağlayabilir. Kendi başınıza denemeniz için şimdilik sizi bu fikirle baş başa bırakıyorum. Bu deneyimdeki ilerlemem hakkında sizi bilgilendirmeye devam edeceğim çünkü aklımda oluşan ve yanıtını bulamadığım pek çok soru var. Neden biraz masumca eğlenmeyi denemiyorsunuz? Şu anda sahip olmanız gereken şey bu olabilir.