Beth is drieëntwintig jaar oud, net iets meer dan een jaar en acht maanden van school naar haar "droom"-baan werkend voor een tijdschrift. Ze deelt een appartement in de stad met haar oude vriendin, Mary. Ze zou op de top van de aarde moeten zitten. Maar dat is ze niet. Ze sleept zich elke ochtend uit bed, met moeite om zichzelf ertoe te zetten zich op te frissen en klaar te maken voor het werk.
Wat gebeurt er?
Ze eet nauwelijks. Haar haar, dat dik en weelderig was, begint een beetje droog te lijken. Haar schijnbare huid wordt vatbaar voor migraines. Beth hoort de woorden, maar ze klinken niet door. Toen ze het uitmaakte met haar vriendje van drie jaar, nadat ze ontdekte dat hij haar bedroog, was ze gekwetst maar ook boos. Hij had haar bedrogen. Beth was een uitmuntende studente op de middelbare school en een varsity atlete. Ze ging naar een eerste klas universiteit waar ze een ster was in volleybal voor vrouwen. Ze was mooi, trots en populair.
Ze nam dat allemaal mee in haar leven na de studie. Ze was klaar om de hele wereld te veroveren. En toen stortte haar wereld in. Mary, samen met Beth's andere vrienden, steunden haar en moedigden Beth aan om uit te gaan. Maar Beth was niet geïnteresseerd. Het was niet dat ze haar oude vriendje terug wilde. Nee, hij had een onvergeeflijke grens overschreden in haar gedachten. Maar nu hij weg was, leek ze haar gevoel van zelfvertrouwen en zichzelf te hebben verloren, en met deze twee dingen, haar seksualiteit. Beth was haar mojo kwijt. Haar vitaliteit.
Laten we eens kijken...
Terwijl haar vrienden ervan overtuigd waren dat als ze maar iets zou beginnen met "een nieuw iemand" of, zoals een van haar stoutmoedigere vrienden voorstelde, "zou neuken", ze de mogelijkheid zou hebben om verder te gaan na deze uitdagende fase in haar leven. Maar Beth wist dat het hebben van seks niets zou veranderen totdat ze zich beter over zichzelf zou voelen en haar seksualiteit en gevoel van eigenwaarde gewaarborgd zouden zijn. Haar ervaring had haar achtergelaten zonder zekerheid en zonder vertrouwen - in mannen en in haar eigen oordeel over jongens.
Voordat ze kon terugkeren naar haar "oude" zelfverzekerde zelf, moest ze een weg terug vinden naar haar bewustzijn van haar seksualiteit. Wat haar beangstigde was het idee dat haar bewustzijn van een krachtige erfenis, een sterk gevoel van zelf alleen maar het resultaat was geweest van haar verbinding; een verbinding waarvan zij geloofde dat die op leugens gebaseerd was. Hoe kan ze haar seksualiteit terugkrijgen? Sharon wenste dat zij Beth's problemen had - of tenminste, haar begrip van Beth's problemen. In haar hoofd had Beth, ondanks haar moeilijke relatie en scheiding, de wereld aan haar voeten. Het punt is, ze was jong en onbezwaard.
Hou in gedachten
Wat helemaal niet overeenkwam met de manier waarop Sharon haar eigen leven bekeek. Sharon was zevenentwintig jaar oud, zes jaar getrouwd en drie maanden daarvoor bevallen van haar tweede kind. Ze was bezig met een uiterst strenge evaluatie van zichzelf toen ze haar naakte spiegelbeeld in haar slaapkamer stond te bestuderen. Van de fijne lijntjes in de hoeken van haar lippen en ogen tot de verschuiving van haar borsten in haar striemen haar billen en, toen ze over haar schouder keek, haar achterwerk, voelde ze haar gevoel van eigenwaarde afnemen.
Het was jaren geleden dat ze haar man had toegestaan haar naakt te zien onder het onvergeeflijke licht, jaren omdat ze het gevoel had dat ze zich met roekeloze overgave aan de liefde had gegeven. Van borstvoeding tot speelafspraakjes, van nachtmerries die haar oudere dochter 's nachts in haar bed lokten, het idee alleen al van liefde en enthousiasme leek een wrede plagerij. Ze herinnerde zich dat ze maar een paar jaar jonger was dan Beth. Ze werkte als serveerster in een chique restaurant en hoopte een carrière als model op te bouwen.
Ze had exotische jukbeenderen en een lang, sierlijk lichaam. Ze droeg zichzelf met zelfvertrouwen. Ze wist hoe ze moest flirten zonder belachelijk te doen. Ze vond het heerlijk om in het middelpunt van de belangstelling te staan. Ze dacht na over wat ze anders had kunnen doen als ze het over had moeten doen. Ondanks haar ontevredenheid, besefte ze dat ze met Don zou zijn uitgegaan; nog steeds met hem zou zijn getrouwd. Ze zou nog steeds haar twee kleine meisjes hebben willen krijgen.
Kindertijd
In haar verlangen om iets van haar "jeugd" en jonge uiterlijk terug te krijgen - en niet te vergeten een beetje meer tijd - deelt Sharon een vaak gehoorde zorg, een zorg die veel meisjes enigszins "over hun hoogtepunt" voelen. Jane is achtenveertig jaar oud. Ze is een echte "everywoman". Ze is niet bijzonder opvallend. Ze ziet er goed uit. Op verschillende momenten in haar leven werd ze omschreven als "aangenaam uitziend" en, tot haar verdriet, "knap". Ze dacht altijd dat ze een beetje "dik" was rond de heupen en "licht" rond de borst. Anders gezegd, haar lichaamsbouw is hetzelfde als die van veel meisjes.
Ze deed niet aan sport als jonge vrouw. Ze was echter populair op de universiteit. Ze was tweede op het schoolbal in haar laatste jaar. Zevenentwintig jaar getrouwd, Jane is veel meer tevreden met haar leven dan ontevreden. Ze is de moeder van 3 kinderen. Haar zoon is vijfentwintig en haar vrouwen zijn tweeëntwintig en negentien. Ze vindt het verbazingwekkend dat ze moeder is van een zoon van vijfentwintig. Dan lacht ze. Het is een zachte, zelfspottende lach. Jane is een mooie vrouw.
Ze is voorzitter geweest van de PTA en padvindster. Ze heeft tienduizenden schoollunches voor haar kinderen gemaakt en vele nachten opgezeten terwijl ze wachtten tot ze thuiskwamen van afspraakjes en uitstapjes. Ze is betrokken geweest bij hun leven en ze heeft er vrijwel elk moment van genoten. Ze is een geweldige vrouw, voor het grootste deel tevreden met haar leven. Ze draagt eenvoudige juwelen. Haar trouwring. Een eenzame diamant aan haar andere hand. Een gouden ketting om haar nek. Haar bruine haar begint net grijs te worden. Ze vindt het vreemd dat een dame van haar leeftijd gelooft dat ze zich negentien voelt.
Slotopmerking
Niet dat ze ontdekte dat negentien zijn zo geweldig was. Ze voelt dat ze iets verloren heeft, iets essentieels door de tijd en ze wil het terug. Maar ze weet niet hoe. Arlene is klein van gestalte maar groot in emotie en opwinding. Een van de eerste dingen die ze je over zichzelf zal vertellen is dat ze een "tomboy" was toen ze jong was. Zelfs vijfenveertig decennia later is ze nog steeds zeer tevreden over wat ze als tomboy heeft gepresteerd. Toen ze opgroeide als meisje en adolescent werd het label "tomboy" natuurlijk wat dunner. Uit de kast komen was nogal een eye-opener voor me," verduidelijkt ze. "Niet dat dat toen was wat het nu is.